Beni bilenler bilir. Liberal ekonomi sistemin uydurduğu şu kutlama günlerini hiç içten bulmam. İçten bulmadığım için de ne kutlamaktan yana teşebbüsüm olur, ne de kutlanılmasından yana bir beklentim.
Kendimi bildim bileli, başkalarının zorlamasıyla iş yapmaya karşı direnen, hele bir de kandırıldığıma inanırsam, direncim öfkeye dönüşen inatçı bir kişiliğim olduğundan, başkalarını da yönlendirmemeye özen gösteririm.
Ancak biz her ne kadar, serbest piyasa ekonomisinin ticareti teşvik amacıyla icat ettiği bu kutlama günlerinin, gerçek niyetinin maddi kazanç olduğunu düşünsek de artık oturmuş ve toplumun büyük çoğunluğu tarafından kabul görmüş olduğu da bir gerçek.
Öyle ki kutlamadığımız zaman zılgıt yediğimiz birkaç gün bile var. “Anneler Günü,” “Kadınlar Günü,” “Sevgililer Günü,” gibi
Diğerleriyle kıyaslandığı zaman çok daha az popüler olan her “Babalar Günü’nde, gününü kutlayacağım babamın hayatta olmadığından mahzunlaşırım.
***
Benim babam, öldüğünde 38 yaşındaydı derdi annem... Bense üç yaşımda...
“Baba!” dediğimi hatırlamam…
Yüzünü hatırlamam, sesini hatırlamam, oğlum dediğini hatırlamam...
Elimden tuttuğunu, kucağına aldığını, kolları arasında sardığını, öptüğünü, başımı okşadığını, boynumu kokladığını hatırlamam...
“Babalar böyle mi yapar? Bunları da nereden biliyorsun?” demeyin! Annemden… Annem öyle severdi bizi.
Ben de öyle sevdim çocuklarımı. Babalar da anneler gibi sever çocuklarını diye düşündüğümden...
Annemiz sararak gösterirdi sevgisini.
Annelerin eli öpülmez, anneler elleriyle, kollarıyla sarar çocuklarını. Eli öpülenler babalardır diye, el öpmeyi de öğrenemedim. Annemiz de elini öptürmediği için midir, nedir, annemim elini öpmek hep soğuk gelirdi bana. El öpmek sevgiden çok saygıdandır. Öyleyse babalara saygı duyulur…
Her neyse! Dedim ya sarılmak el öpmekten çok daha sıcak, çok daha candan gelirdi bana her zaman.
Baba bilmediğim için çocukların babaları nasıl sevdiklerini de bilemedim.