Böyle bir skordan sonra atacağım başlık bu olurdu. Trabzon’da herhangi bir gazete bu manşeti atmayacaksa, 5-0’lık mağlubiyeti anlatmamış olacak. Ünal Karaman, çok zengin ama takım olma noktasında fakirlik yaşayan Trabzonspor’u önce savunma yapmayı öğretmesi lazımdı. 
Hatırlayanlar olacaktır; Galatasaray’a 4 attık ama top oynamadan attık. Üstelik sahada rakip diye bir şey yoktu diye yazdığımızda bizi eleştirenler oldu. Oysa, kırılgan, her takıma yenilebilecek, her takımdan gol yiyebilecek bir takımdan bahsetmiştim. Neyse artık geçti. Bu mağlubiyetin büyük kavgası olur. Takım içinde, camia içinde, şehirde, İstanbul’da, heryerde…

Trabzonspor aynı oyunla 5-0 mağlup olmasa ve kazara 1-0 kazansa bu hezimet birkaç hafta daha ötelenirdi. Beraberlikler demek ki, bu hezimetin habercisiymiş.

Ünal Karaman ne yaptı da böyle oldu diye soranlara, Erol Bulut’u anlatmak lazım. Alan savunmasıyla, Trabzonspor’un topa değmesine müsade etmediler. Trabzonspor pozisyon buldu. Hatta gollük pozisyonlar bile üretti ama iş işten geçmişti. İlk devrede nisbeten oyuna ortak olmaya çalışan Trabzonspor ikinci devredeki değişikliklerle tamamen teslim oldu. 
Malatyaspor, Guilherme, Aleksic, Sadık, Adem ve kalecisiyle Trabzonspor’u mat etmeyi başardılar. Aslında her yere koşan, iyi yardımlaşan, hızlı çıkan, alan kapatan, ikili mücadeleleri kazanan Malatyaspor’un kazanması süpriz olmadı. Trabzonspor adına talihsizlik, birden maçın 2-0 olması oldu. Trabzonspor’un 4’lü savunması ve önündeki oyuncu ve onun önündekiler, Abdülkadir hariç hepsi sorunlu. Trabzonspor savunmayı bilmiyor ki, galip gelebilsin.
Kaleci Onur çok maç kurtardı belki ama hatalı goller yedi. Çıkmaması gereken toplara çıkması, çıkması gerekenlere çıkmaması 3 gole maloldu. Başka ne olacak ki! Uzaktan yediği golü, amatör kaleci yemez.

Buna mağlubiyetten diyemiyorum; hezimettir. Onun için ÇIKARIN FORMALARI, benim bu maç için özetimdir.